Miasteczko Verden

To Kraszewski też napisał "Krzyżaków"? ^^ Możesz mi nieco przybliżyć treść tej książki?^^

Boska komedia - skończona! Nie będę się powtarzać, bo mój post będzie się składał z samych ochów i achów *-* :D

Dama Kameliowa Aleksander Dumas. Nie ten od muszkieterów, jego syn. Książka opowiada o miłości młodego człowieka do kurtyzany, raz szczęśliwej, raz mniej, w tle XIX-wieczny Paryż. Podobała mi się nawet, ale jest przygnębiająca. Przeczytałam wczoraj całą i potem nie mogłam zasnąć, bo się z tego otrząsałam.

Ha. Na Pilipiuka przyszedł czas. Mianowicie na "Czarownika Iwanowa". I muszę przyznać, że jeszcze nigdy nie miałam tak mieszanych uczuć co do książki, a raczej zbioru opowiadań.
Po pierwsze, rzecz do której długo się przyzwyczajałam, to styl. Opisy u Pilipiuka? To chyba kpina jakaś. Do tego akcja dzieje się tak szybko, że czasami musiałam wracać, żeby zobaczyć, gdzie główny bohater się właściwie wybierał. Albo co robił wcześniej. Zresztą w samej książce było masę błędów (przecinki, kropki), ale i autokorekty źle zadziałały. Zamiast „że” - ze, a do tego wtedy przecinek przed „ze” zgubiony. Brrr. Zupełnie jakby tekst był przepisywany w wielkim pośpiechu.
Do tego momentami miałam wrażenie, że całość jest jakaś taka niespójna. Ciężko od tej strony było mi to ugryźć.
Za to główna postać Jakuba Wędrowycza jest świetna ^^ Niektóre teksty i absurdalne sytuacje godne są do zmieszczenia w jakiś cytatach ;) Kocham akcję z posterunkowym i Wędrowyczem ^^ To przechodziło ludzie, w tym i Feaśkowe pojęcie.
Podsumowując – po książki Pilipiuka na pewno jeszcze sięgnę, bo liczę, że to był zaledwie przedsmak tego, co naprawdę potrafi napisać. Zresztą, wiele recenzji to podkreślało, że „Pilipiuk potrafi, tylko jakoś mu się nie chce.” [w tej książce]. I ja się podpiszę pod tym wszystkimi kończynami.

ps. Ettari - ja zaczęłam czytać "Boską komedię", ale nie udało mi się jej skończyć. Może kiedyś spróbuję jeszcze raz przeczytać, bo nie mogę utrzymywać, że nie jest świetna i genialna, zupełnie jak nie mogę tego powiedzieć o "Panu Tadeuszu". Bo świetna i genialna zapewne jest. Tylko ja tego w pełni doświadczyć nie mogę :P

Ha! Skończyłam "Kroniki Jakuba Wędrowycza". I przyznać muszę, że pierwsza cześć podoba mi się zdecydowanie bardziej niż druga. Tu o wiele bardziej widać, że Pilipiuk talent do pisania ma i to nie byle jaki.
Zwłaszcza ten klimat w ostatnim opowiadaniu - "Przeciw pierwszemu przykazaniu" jest świetny *-* Ale mi i tak najbardziej spodobał się "Hochsztapler" :D
Nadal absurd absurdem pogania, ale można to raczej byłoby ująć tak:

Ettari leń jest, ot co. W opisywaniu przeczytanych książek, znaczy :P

"Dom z papieru" Carol Maria Dominguez. Właściwie to nie książka, a opowiadanie. Opowiadanie o obsesji na punkcie książek, różnych formach jakie może ona przybierać. Lubię książki o książkach:) Ciekawe przemyślenia i spostrzeżenia. I niektóre cytaty. "Ja pieprzę się z każdą książką, a jeśli nie zostawiam na niej śladu, to znaczy że nie mam orgazmu" - o... robieniu notatek na marginesach książek xD. Nie skłamię, jeśli powiem, że to ten cytat wzbudził moje zainteresowanie i chęć sięgnięcia po to opowiadanie :D Polecam maniakom książek. Strzeżmy się, bo nasza mania może przybrać niebezpieczne wymiary :D

"Szkarłatne żagle. Opowiadania fantastyczne" Aleksandra Grina. Im więcej czytam utworów Grina, tym bardziej jestem nimi oczarowana (szkoda, że tak mało ich napisał...). Nie chodzi oczywiście o wszystkie, bo ten zbiór opowiadań jest przykładem, że Grin był w stanie tworzyć opowieści zarówno baardzo przeciętne ("Żmija", "Komendant portu", "Gniew ojca"), troszkę mniej przeciętne, ale wciąż bez tego "czegoś" ("Sto wiorst z biegiem rzeki") jak i totalnie zachwycające: "Szkarłatne żagle", "Poszukiwacz przygód" i "Fandango". Te trzy ostatnie oczarowały mnie swoim nastrojem i niezwykłą atmosferą. Obecna w nich magia naprawdę oddziałuje na czytelnika (przynajmniej jeśli tym czytelnikiem jest Ettari) oraz wprowadza w stan jakiegoś dziwnego zamyślenia. Nie tylko pomysły mają na to wpływ. W "Szkarłatnych żaglach" pomysł jest dość banalny, w "Fandango" wręcz przeciwnie. W dużej mierze to styl decyduje o tej niezywkłości. Bardzo polecam.

W trakcie czytania "Potop". Świetny *-*

"Świętoszek" - tak, jako lektura szkolna. Ale bardzo mi się podobała. Fajna intryga. Molier to był gość :). Szkoda tylko, że tak go tępili. W dodatku bardzo wkurzały mnie przypisy. Zajmowały 1/3 książki, często sięgając do połowy strony, a nie pisało w nich nic ciekawego. Ba! Autor przypisów cały czas walił spoilery i teksty w stylu "Mamy tu doskonały przykład geniuszu literackiego Moliera"... Ble... ale po za tym fajna lektura.

Teraz muszę czytać "Potop"... nie przeczytam. Nie dlatego, że mi się nie chce, ale nie mam czasu :/.

"Duma i uprzedzenie" Jane Austen. Bardzo miły odmóżdżacz, podłożony mi przez Olę. A do tego może się pojawić na konkursie (<- ble). Takie romansidło, ale z klasą. Może jeszcze po angielsku przeczytam? xD

Wędrowycza ciąg dalszy. Tym razem nadeszła kolej na "Weźmisz czarno kure". Zaraz po "Kronikach..." to zbiór kolejnych, równie powalających opowiadań. Ten klimat, humor, absurd, styl, postacie. Same pomysły na opowiadania są bardzo oryginalne, trzeba przyznać. Z serii opowiadań o Jakubie zawiódł mnie tylko "Czarownik Iwanow". Reszta jest po prostu świetna. Teraz będę polować na "Zagadkę Kuby Rozpruwacza". A jak skończę kroniki o Wędrwowyczu (aż się łezka w oku kręci, jak pomyślę, że kiedyś przeczytam już to wszystko i nie będzie niczego nowego :() to biorę się dalej za Pilipiuka. Za "Kuzynki" itd.
Opowiadania z "Weźmisz czarno kure" są na tyle wyrównane, że nie mam jakiegoś zdecydowanie ulubionego. Chociaż chyba moją największą uwagę przykuła "Zbrodnia doskonała" (pomysł z liniami życia i kremem na zmarszczki był boski xD). Także "Park Jurasicki" czy "W kamiennym kręgu" to na pewno opowiadania, które na długo zapadną mi w pamięć. A jeśli jeszcze raz będę oglądać "Titanica" to od razu przypomni mi się mały Jakub i prawdziwa historia zatonięcia statku :P
Zresztą, co ja się będę więcej rozpisywać, przeczytajcie, to sami osądzicie. Ja już zdążyłam zdrowo ześwirnąć na punkcie Wędrowycza.

Potop skończony! :D Już parę dni temu... Ach ach uwielbiam Sienkiewicza, jak już się wciągnie w jego książkę, to nie ma rady, trzeba przeczytać do końca. I te postacie, Kmicic, Wołodyjowski *-* I Zagłoba, który mi trochę przypomina Szarleja (a raczej odwrotnie xD). Styl Sienkiewicza też uwielbiam, jest wyjątkowo lekki i przyjemny w czytaniu w porównaniu do innych twórców z jego epoki (Orzeszkowa, Dąbrowska - brrr). I ta umiejętność prowadzenia fabuły, wplatanie jej w tło historyczne... Nic dodać, nic ująć.

Aleksander Dumas Opowieści o duchach. Zbiór opowieści niesamowitych o zjawach, duchach, wampirach, tajemniczych przepowiedniach itp - czyli tematy typowe dla pisarzy romantycznych. Właściwie nic zaskakującego, nic nowego, ale ja uwielbiam powieści "grozy" z epoki romantyzmu *-*

Imię róży rozpoczęte, jak na razie zapowiada się ciekawie...

Hm...

Imię róży - ciekawe. Wciągające. Nawet te długie dysputy teologiczne czy inne "przedłużacze" pełnią jakąś rolę - budowanie napięcia. Bo jakby ograniczyć książkę do samej akcji, to by była zdecydowanie za krótka i za szybko by się ją czytało :P Poza tym można się ciekawych rzeczy dowiedzieć.

Gustave Flaubert, Pani Bovary. Francja, XIX wiek. Kobieta ze wsi tęskni do wielkiego życia, piękna, namiętności, emocji. Świetne opisy, doskonały i szczegółowy portret psychologiczny głównej bohaterki, warto przeczytać.

Gall Anonim, Kronika polska - głównie na potrzeby olimpiady, ale nie tylko. Myślałam, że będzie trudniej przebrnąć, ale nie było źle. Można łątwiej zapamiętać trochę szczegółów z historii, również dzięki obszernemu wstępowi i przypisom.

Alekasander Grin, Biegnąca po falach - piękna opowieść o marzeniach i pogoni za nieznanym, z tym specyficznym, właściwym autorowi stylem, który tak uwielbiam. Bardzo się rozmarzyłam z czasie czytania:)

Anne Rice, Wampir Armand - mam w głowie całą listę wad i zalet, ale nie poukładaną. Jak mnie najdzie to w wampirzym temacie wszyściuteńko ładnie wypunktuję. Ogólnie książka wywarła raczej pozytywne wrażenie. Chyba lepsze niż się spodziewałam, patrząc na niskie oceny i czytając niepochlebne opinie.

Tolkien, Dzieci Hurina - historia Turina i Nienor (właściwie to głównie jego, z dodatkiem jej) znana z Silmarillionu i chyba też Niedokończonych Opowieści, ale opowiedziana bardziej w całości i bardziej składnie. Dobra nawet dla tych, którzy nie czytali dwóch powyższych (właściwie to napisana głównie z myślą o nich), bo wszystko jest łądnie wyjaśnione i nie idzie się pogubić. Znałam zakończenie, ale wielu rzeczy nie pamiętałam, opowieść mnie wciągnęła. Polecam.

Fantastyczne opowieści, antologia. Merimee, Le Fanu, Poe, Dickens i inni. Sama klasyka starych opowiadań w klimatach fantastyki i grozy. Klimatach bardzo specyficznych, które uwielbiam. Duchy, wampiry, ożywające posągi, dziwne i niewyjaśnione zdarzenia... Największe wrażenie zrobiły na mnie: "Trąbka" (świetne budowanie napięcia), "Obserwator", "Panna młoda z krainy snów" i "Płaszcz Józefa Olenina", to ostatnie to nie tyle groza, co dziwaczne i może nieco zabawne zdarzenie. Ogólnie baaardzo polecam. Bardzo bardzo.

W zaczarowanym zwierciadle, opowiadania fantastyczne Ameryki Łacińskiej. Znowu fantastyka, ale tym razem z Ameryki Pd i nie tak stara. I tu jest spore zróżnicowanie. Niektóre opowiadania czyta się świetnie (właściwie to chyba większość), ale jest parę kiepskich i nie bardzo pasujących do tematu. Niemniej jednak wrażenie dobre.

Poza tym, po raz kolejny "Achaja" Ziemiańskiego, książka bardzo lekka i przyjemna w czytaniu, "Rudy Dżil i jego pies" Tolkiena i "Kubuś Puchatek" w ramach przypominania ulubionych książek z dzieciństwa:)
A teraz czytam "On the edge of darkness" (Na progu ciemności) Barbary Erskine, w wersji oryginalnej (kupiona w Anglii). Coś a la fantasy, ale niezupełnie, rzecz dzieje się w Szkocji w XX wieku, chłopak odkrywa przejście w czasie do coś koło piętnastu wieków wcześniej i poznaje tamdziewczynę, która uczy się na czarodziejkę. Ona dostaje obsesji na jego punkcie i on nie ma już z nią spokoju. Ciekawe nawet.

Milva, widziałam "Diunę" w empiku w podobnej cenie i to właśnie ta cena trochę mnie odstraszyła. Ale kiedyś na pewno przeczytam. Łozińskiego nie będę ryzykować, bo o jego tłumaczeniu WP już się nasłuchałam :P (Łazik^^)

Wiele książek przeczytałam ostatnio (zwłaszcza lektur...), ale ograniczę się do opisania dwóch, które zrobiły na mnie największe wrażenie.

Walter Moers - Miasto Śniących Książek. Wspaniałe, wciągające i pomysłowe tak, że nadziwić się nie można imaginacji autora. Sam pomysł na miasto, w którym wszyscy w jakimś stopniu zajmują się książkami i mają bzika na ich punkcie, w którym nie ma ulicy bez księgarni, a w każdej z nich może czyhać śmiertelne niebezpieczeństwo, po ulicach grasują morderczy łowcy książek, nie wspominając już o pełnym książek labiryncie, z którego trudno wyjść żywym, jest wart uwagi. Polecam z czystym sumieniem, wszsytko jest tu prawdziwie fantastyczne: fabuła, świat i bohaterowie. Dawno nie czytałam tak dobrej fantastyki.

Oscar Wilde - Portret Doriana Graya. Świetnie opisuje zepsucie okresu przełomu XIX i XX w., czyli dekadentyzmu. Bardziej dekadenckiej książki chyba nie czytałam... Autor zdaje się szukać odpowiedzi na pytania: czy takie zepsucie, taki styl życia może być bezkarny? Czy warto pragnąć czegoś nieosiągalnego, jeśli cena, jaką za to zapłacimy, zniszczy nasze życie? Czy młodość to tylko cecha wyglądu, a przyjemność i piękno potrafią same z siebie nadać sens życiu? Powieść robi wrażenie i zmusza do przemyśleń. I zostaje na długo w pamięci...