Miasteczko Verden

Oto, czym się zajmuję, zamiast zająć się tym, czym powinnam...
"W lustrze snów" Catherine Webb. Książka znalazła się u mnie w domu pewnego pięknego dnia, ktoś musiał ją sobie przynieść z biblioteki ^^. Potraktowałam ją dość ostrożnie, a dlatego, że autorka miała 14 lat, kiedy ją napisała. No to wiadomo... Znamy parę takich "cudownych" książek. Nie będzie inaczej. Tak mi się przynajmniej zdawało. I tu spotkało mnie zaskoczenie na całej linii. Jestem po prostu pod wrażeniem wyobraźni pisarki. Zero oklepanych pomysłów, wciągające, przemyślana koncepcja, niewiarygodnie bogate słownictwo (to chyba nie kwestia tłumaczenia).
Opis z tyłu okładki:
"Każdy sen, który ci się śnił, i każdy sen, który ci się przyśni, mieszka w Królestwie Snów. Każdy koszmar również. Jego ojczyzną jest Królestwo Koszmaru, gdzie rodzą się złe sny i nocne majaki. Królestwo Koszmaru rośnie w siłę. Jego władca zamierza zapanować nad całym Światem Snów. Mag Laenan Latawiec musi przywrócić równowagę między snami z Królestwa Snów a koszmarami, które coraz częściej pojawiają się na Ziemi i niosą ludziom groźbę, jakiej nie wyśnił najstraszliwszy koszmar..."
Co jeszcze? Muszę powiedzieć, że trochę identyfikuję się z Latawcem. W ogóle to bardzo oryginalna postać: żywa legenda, a w rzeczywistości skromny człowiek, który czuje się, jakby nie dorównywał swojej legendzie. Od razu mówię, że Laenan nie ma siwej brody, spiczastego kapelusza i laski :) Ma ponad pięćset lat, a wygląda na dwadzieścia pięć.
Ciekawą postacią jest również Renna - Śniąca (czyli projekcja wysłana swój przez umysł na Ziemi; ta, która śni), która przy pomocy Laenana staje się prawie boginią i nie umiera, choć na Ziemi jest w śpiączce i grozi jej śmierć.
Dość zawiłe, ale ciekawe są powiązania Ziemi i Świata Snów.
Co do wad - zdarzają się momenty dość "naiwne", ale nie narzucają się mojej uwadze; miejscami nie jestem pewna, co się przed chwilą stało, ale może to skutek mojego niedopatrzenia.
Jestem już w połowie kontynuacji - "Po drugiej stronie snów" (to dziwne, bo po angielsku tytuł brzmi "Mirror Wakes" xD).
Polecam ;)

"Zahir" Paulo Coelho - lubię książki Coelho, ponieważ wszystkie, bez wyjątku, sprawiają, że czuję się lepiej, jakoś taka bardziej pocieszona, może i bardziej uduchowiona. Jeśli mam zły humor, to przy lekturze jego książek szybko mi mija. Zawsze skłaniają mnie do pewnych przemyśleń, postanowień. Zostawiają za sobą też zawsze mnóstwo cudownych cytatów, którymi kiedyś zaczęłam zapełniać jeden z zeszytów. Ale ostatecznie nie chciało mi się przepisywać tak długich fragmentów (ach, ja i mój ukochany Leń, taka dobrana para xD).
"Zahir" jest fajną książka, wciągającą, chociaż bardzo przewidywalną. Znajdziemy w niej parę "powtórek z rozrywki", trochę powtórzeń z innych książek. Ale i tak mi się podoba.
O czym jest? Zacytuję sobie jedną z recenzji:

Uch, w ciągu ostatnich 3 tygodni przeczytałam tyle książek, że ledwie jestem w stanie je zliczyć.

"Polska dzielnicowa i zjednoczona". Trochę przynudzania, no, bo przy sprawach gospodarczych zawsze przynudzają :P . Ale kilka ciekawych tematów, jak rozwój miast w średniowieczu, troche ciekawych rzeczy o klasach społecznych etc. Ogólnie sytuacja gospodarcza, kulturalna i społeczna Polski 1138-1333.
"Bolesław Krzywousty". Biografia :) .
"Kobieta w czasach katedr". Książka autorstwa jednej z moich ulubionych historyków, Regine Pernoud. Mediewistka pisząca książki przeznaczone dla szerokiego kręgu odbiorców, ciekawie, barwnym językiem. Autorka jest feministką i to mądrą feministką :). A "Kobieta w czasach..." to coś dla wszystkich, którzy nie wierzą, że w średniowieczu kobiety wcale nie były dyskryminowane, ale zajmowały jedno z najważniejszych miejsc w społeczeństwie.
"Kultura Polski średniowiecznej X-XIII". Czyli szeroko omówione kwestie kultury, tj. od pożywienia, ubioru, po sztukę, mentalność, stosunki międzyklasowe, życie codzienne... Takie książki bardzo pomagają w zrozumieniu sposobu myślenia ludzi średniowiecza :) .
" Dynastia Piastów w Polsce". Coś wspaniałego. Nigdy nie widziałam książki historycznej, która autentycznie pookładałaby mi w głowie wszystkie informacje! Jedna z najfajniejszych książek w ogóle, jakie czytałam! Język zrozumiały, bez zbędnego wymądrzania się, przejrzyście, przyjemnie! Nie mogłam się oderwać. Opis wydarzeń zwykle pokręcony przez innych historyków, poplątany i ciężki do zrozumienia, został tutaj przedstawiony w taki sposób, że czyta się niemal jak powieść. Nie żałuję 60 zł, które na książkę wydałam.
"Kazimierz Wielki". Biografia.
"Henryk III Biały, książę wrocławski". Jw. Jeden z moich ulubionych Piastów śląskich *_* . Porządny facet. Świetny władca, Niestety otruty. No i ojciec Henryka Probusa :D .
"Polska w czasach Łokietka". Nuudne. Ale pełne ważnych informacji.
"Polska Piastów" Jasienicy, po raz drugi.
"Urzędy i godności w dawnej Polsce". O kasztelanach, starostach, cześnikach, stolnikach, miecznikach i innych marszałkach.
"Polska w okresie rozdrobnienia feudalnego". Kilka esejów o rozbiciu dzielnicowym. Z reguły nudne i nie wnoszące niczego nowego.
"Orły na sarkofagu". Henryk Probus!!! *maślane oczy* :P Powieść beletrystyczna o Henryczku. Jestem naprawdę pełna podziwu dla tego człowieka. Pełna podziwu. I tym bardziej mi żal, że nie dożył koronacji, bo dzisiaj wszystko wyglądałoby inaczej... O matko, nocne patrzenie w gwiazdy i gra na lutni, śpiewanie... No i miał, biedak, pecha do kobiet... tacy ludzie nie dożywają starości. Nigdy.
"Atlas historyczny". Okropność -_- . Nie cierpię map.
"Antygona". Lektura. Nie przepadam za tragedią grecką i ogóle literaturą starożytności.
"Książęta piastowscy Śląska". Przeczytane po raz drugi. Komedia xD . Uśmiać się można okropnie :P . Taka modelarnia, że brak mi słów. Co jeden, to lepszy. Od Władzia Wygnańca, przez Henryka IV-VI, wrocławskich, Bolka III Rozrzutnego , Bolka Opolskiego, Wołoszka, Mikołaja I, Ludwika brzeskiego... Niebywałe ;) . Wszystko przeplatane zabawnymi, acz nie zawsze, anegdotkami o życiu książąt :) .
Poza tym:
"Obyczaj rycerski w Polsce późnośredniowiecznej XIV-XV", "Henryk Brodaty i jego czasy", "Koronowo 1410" ( nie mogłam potem przez całą noc spać, bo rozpamiętywałam błędy popełnione przez wojska polskie w czasie wojny z Zakonem i ich wpływ na współczesność :P . Tak się zbulwersowałam, że szkoda gadać), "Czasy husyckie (cholernie poplątane, niezrozumiałe i za dużo Zygmunta Luksemburczyka oraz jego działań na szkodę Polski. Potem się denerowowałam, dlaczego Jagiełło nie ożenił się z Ofką, wdową po Wacławie czeskiem. Dostalibyśmy Śląsk i dogadalibyśmy się z Czechami. A wtedy - żegnajcie Krzyżacy).
A teraz czytam "Francję Kapetyngów".

Jezu. Muszę chyba odpocząć od historii. Bo przyłapuję się na tym, że siedząc w tramwaju gapię się na tablice rejestracyjne samochodów przejeżdżających obok i podstawiam sobie do tego z reguły trzycyfrowego oznaczenia, jedynkę i myślę, co wydarzyło się danym roku... Wszystko kojarzy mi się z historią :psychotic: . Za dużo książek. Zamieniam się w Don Kichota.

Z ucieczki w świat książek próbek kilka:

Ernest Hemingway, "Komu bije dzwon". Wojna domowa w Hiszpanii w 1938 roku. Młody Amerykanin zostaje wysłany na misje wysadzenia mostu na jakimś zadupiu w tymże kraju i dołącza do grupy partyzantów. Może przytoczę moją recenzję zamieszczoną na biblionetce:

"Sprawa honoru. Dywizjon 303 Kościuszkowski" - Stanley Cloud, Lynne Olson

Historia polskich pilotów, którzy przyczynili się do zwycięstwa w Bitwie o Anglię, stali się najskuteczniejszą jednostką Aliantów w II wojnie.
Zresztą, niewielu jest Polaków, którzy choć raz w życiu nie słyszeli o Dywizjonie 303.

Nieprawdopodobna książka. Niebywała. Niesamowita. Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że chyba najlepsza książka historyczna, jaką czytałam. Powinna zajmować czołowe miejsce na liście lektur każdego Polaka. Każdego. Bo to nie jest zwykła książka historyczna. Opowiedziana bez przynudzania, w jasny, przejrzysty sposób i każdy, nawet ktoś nie mający większego rozeznania (jak ja) w dziejach II wojny, bez problemu się połapie. I najśmieszniejsze, że nie napisał jej Polak.

Wciągająca. Nie mogłam się oderwać. Autorzy w ciekawy i bezpośredni, najważniejsze : w subiektywny sposób ukazują nie tylko losy głównych bohaterów, ale i Polaków, całego narodu, potraktowanych potwornie, niesprawiedliwie, bardzo, bardzo paskudnie, zapomnianych i niepamiętanych. Nigdy nie czytałam książki, która tak by mnie poruszyła. Jestem patriotką, za taką się uważam, patriotką na miarę dzisiejszych czasów, ale "Sprawa honoru" tak we mnie te uczucia rozruszała, że od tej pory chodzę pobudzona i poddenerwowana. Wycisnęła łzy i to skuteczniej niż "Kamienie na szaniec". Siedziałam na fotelu, zwinięta w kłębek i wyłam. Czytając, a przeczytałam w dwa dni, żyłam razem z bohaterami ( prawdziwymi ludźmi, realnymi postaciami!!!), żyłam ich losami, marzeniami.

Czytałam ze ściętym sercem. Wiele spraw bardzo mnie zaskoczyło, przeraziło, jak konferencja w Jałcie i gwóźdź wbijany w polską trumnę, pominięcie Polaków w defiladzie zwycięstwa. Już przy prologu wiedziałam, że nie będzie to zwykła książka, przy słowach "Dlaczego pan płacze, młody człowieku?". Mimo wszystko, czyta się z satysfakcją, bo ciężko nie odczuwać dumy, kiedy ktoś przedstawia tak wspaniałe świadectwo bohaterstwa i odwagi Polaków.

Nie wiem już, co więcej napisać. Powiem krótko : W ten sposób, pisząc i czytając takie książki, powinno uczyć się patriotyzmu. Bo jeśli ktoś powątpiewa w nasz naród, nie odczuwa dumy z bycia Polakiem, powinien tę książkę natychmiast przeczytać, a gwarantuję, że zmieni zdanie.
Polecam w 200 % .

I chcę więcej!!!

"Leonardo i Machina Śmierci" Roberta J. Harrisa.

Krótka recenzja:
"W 1466 r. młody Leonardo da Vinci jest czeladnikiem w pracowni włoskiego rzeźbiarza i malarza, Andrei del Verrocchia. Marzy, by zostać wielkim artystą. Przyjaciel Leonarda, Sandro Botticelli zabiera go do pałacu Medyceszy. Da Vinci ma tam za zadanie dokończyć portret. Przypadkowo stał się jednak świadkiem morderstwa. Potem odkrywa spisek rodu Pittich. By ocalić życie władcy Florencji i swoje musi poznać plany tajemniczej maszyny."

Właściwie tytuł mnie rozśmieszył, ale zaciekawiona, sięgnęłam po tę książkę.
Jest przyjemna, miła i - chociaż to kryminał - lekka. Niektóre dialogi mnie rozbawiały, ładne opisy Florencji, podobało mi się ukazanie fascynacji Vinciego lataniem. Chyba nic więcej nie mogę dodać :P